Κατ’ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε πως μεταρρυθμίσεις είναι αλλαγές, απαραίτητες, αναγκαίες και πολλές φορές -αν όχι πάντα- αυτονόητες που χρειάζεται ένα «σύστημα» προκειμένου να λειτουργεί σωστά, αυτοί που συμμετέχουν στη λειτουργία του να είναι ικανοποιημένοι και παραγωγικοί και αυτοί που το χρησιμοποιούν να μπορούν να το απολαμβάνουν με ευκολία και στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.
Οι προτεινόμενες αλλαγές έχουν ανάγκη τεκμηρίωσης προκειμένου να γίνουν δεκτές και να εφαρμοστούν. Αυτός που προτείνει τις αλλαγές οφείλει να τις συνοδεύει από ένα συγκροτημένο αιτιολογικό με το οποίο επεξηγεί γιατί η αλλαγή που προτείνει είναι απαραίτητη και τι θετικό θα αποφέρει. Επίσης, κατά την, επίσης αυτονόητη, εύλογη περίοδο διαβούλευσης των προτάσεων του πρέπει να είναι σε θέση να εξασφαλίσει την υπεροχή τους έναντι των άλλων με επιχειρήματα, ειδάλλως να αποδεχθεί όποιες άλλες προτάσεις ηγεμονεύσουν μέσα από τη διαλεκτική διαδικασία, τελικά, στη διαβούλευση.
Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο νου παρακολουθώντας το ζήτημα που άνοιξε ο υπουργός Δικαιοσύνης σχετικά με τη δημιουργία δύο νέων Πρωτοδικείων στην Αττική. Είναι πολύ πιθανό, το πιθανότερο, ο υπουργός να έχει δίκιο. Δεν αρκεί όμως. Πρέπει και να πείσει. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να μας παρουσιάσει τα επιχειρήματά του και την τεκμηρίωσή του, που είμαι βέβαιος πως έχει, για την αναγκαιότητα και τα οφέλη, και για τους παράγοντες της Δικαιοσύνης αλλά και τους πολίτες, από την πρότασή του. Δεν πρέπει να φαίνεται ότι ασκεί διευθυντικό δικαίωμα επί της οργανωτικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης και των παραγόντων της προκειμένου να βελτιώσει τα πράγματα.
Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών δεν προσφέρει υπηρεσία στους συναδέλφους του που εκπροσωπεί μεταθέτοντας, με τις δηλώσεις του, το πεδίο της αντιπαράθεσης με τον υπουργό Δικαιοσύνης από το ουσιαστικό στο επικοινωνιακό. Οφείλει να επιμείνει στο ουσιαστικό.
Ο δικηγορικός κόσμος και ο υπουργός Δικαιοσύνης, ειδικά αυτής της κυβέρνησης, δεν είναι, ούτε μπορούν να είναι, αντίπαλοι. Τέτοιου τύπου αντιδικίες δεν προάγουν κανέναν και κυρίως τη Δικαιοσύνη. Τα προβλήματα που ταλανίζουν τη Δικαιοσύνη είναι πάμπολλα και τα πιο επείγοντα είναι αυτά που έχουμε συνηθίσει και δεν μας ενοχλούν πλέον. Αλλά είναι παρόντα. Τα ζητήματα της οργάνωσης των δικαστηρίων, της δημιουργίας ή κατάργησης Ειρηνοδικείων, Πρωτοδικείων ή Εφετείων, της οργάνωσης του δικηγορικού επαγγέλματος αλλά και των δικηγορικών συλλόγων, είναι υπαρκτά αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ούτε μονομερώς ούτε αποσπασματικά. Κάποια στιγμή πρέπει, όλοι, να ανοίξουμε μια ειλικρινή και έντιμη συζήτηση πάνω στο σύνολο των προβλημάτων γνωρίζοντας και αποδεχόμενοι πως, για να επιφέρει αποτελέσματα, όλοι θα χάσουμε κάτι προκειμένου να κερδίσουμε μαζί το μέλλον. Αυτό πρέπει να είναι πρωτοβουλία και ευθύνη της ολομέλειας των δικηγορικών συλλόγων. Στην αντίθετη περίπτωση κάποια στιγμή θα απολογηθούμε, τουλάχιστον στον εαυτό μας, για την ανεπάρκειά μας.
Δημοσίευση: 02 Ιουνίου 2018 http://www.avgi.gr/article/10811/8938123/oi-metarrythmiseis-einai-aparaitetes-den-theloun-kopo-theloun-tropo
